Праваднік дрыгву кранае,
Быццам дзверы адчыняе.
Мы за ім кіі мачаем,
Спатыкнемся там і сям.
Дзень праходзіць, вечарэе,
Сонца меней, меней грэе.
– Як да ночы не паспеем –
Гора, гора будзе нам.
Недзе ў небе шляхам Млечным,
Што часы збірае ў вечнасць,
Бездакорны і бясспрэчны
Месяц выйшаў у дазор.
На сузор’яў вабных квецень
Ліхтаром маўклівым свеціць,
Захінаючы суквецці
Мігатліва-яркіх зор…
Звечарэла. Ціха, ціха…
Ноч спускаецца, як ліха,
Толькі багны ўслед уздыхі
Адгукаюцца ў кустах.
Ад вады смурод балотны
Цісне, нібы воўк галодны.
І гадзюкай падкалоднай
Запаўзае ў сэрца жах.
Жизнь... Судьбы пылающий костёр
Надо мною руки распростёр.
И взлетает в поднебесье свет
Языками отгоревших лет.
Окружает тьмы зловещий круг,
Блики образов, как тать, вокруг.
Тенью слов несказанных встают
Мыслей рой и мириады чувств.
Я вгляжусь до боли в эту чудь.
Дай мне, Муза, света хоть чуть-чуть,
Дай мне, Боже, силы, чтобы смочь
Эту темень страха превозмочь.
Чтоб найти за пеленою зла
Светлые, красивые слова.
Муза мне ответила: – Ну что ж,
И слова и образы найдёшь.
Чтобы эту темень осветить,
Чтобы зло забвенья укротить,
Чтобы ум был светел и остёр,
Надо сердце бросить на костёр.
И огонь взорвался, стал сильней,
Вскинул искры не прожитых дней
И отбросил страха тёмный круг.
Осветился заревом вокруг
Образов чудесных маскарад
В лучших слов украшенный наряд.
Все дела, и мысли, и мечты
Стали на мгновение чисты
И светлы, как самый светлый день.
Но сгорело сердце... Снова тень
На мечты и мысли прилегла
И прикрыла грешные дела.
Образов чудесных скрыла след,
Мир вокруг опять во тьму одет.
Только угасающий костёр
Надо мною руки распростёр.
Искры дней непрожитых ко мне
Возвратятся в звёздной тишине
И заполнят сердца пустоту
Серебром, звенящим на лету.
2.
Цішыні навіслай глыба
Скаланецца цяжкім зыбам –
Быццам хто халоднай крыгай
Нас к бяздонню прывязаў.
Нематой пяюць чароты
У самоце : ”Хто ты? Хто ты?
І навошта ты з балотам
Свой гаротны лёс звязаў? ”
Дзе ж вы? Дзе ж вы, людзі?
– Людзі!..
Ліпкасць твані лезе ў грудзі,
Рэжа скоўвае і круціць
Бы вядзьмарка памялом.
– Не здавацца! Крочыць! Крочыць!..
А ў адказ сычы рагочуць,
Быццам служкі цемры хочуць
З ночы высмактаць святло.
– Гэй, сюды! Сцяжынка быццам
Уначы святлом іскрыцца –
Правднік гукнуў.
– Вадзіца
Раўчуком кудысь заве.
І з надзеяй зноўку гужам
Топчам сэрца багны дружна.
Толькі дол бурліць натужна –
Пеніць, стогне і раве.
– Цур мяне! Назад!
– Трымайся!
– Прападзі, зданнё!
– Хавайся!
– Бачыш пляма – прыглядайся –
Чорным бляскам зіхаціць?
Побач там, глядзі, бялявы –
Дзеля здзеку, ці забавы –
Д’ябал позіркам крывавым
Не міргаючы глядзіць.
І ўзарвала цемру страхам.
Нас, як збітых стрэлам птахаў,
Праз начных прывідаў жахі
Раскідала пад карчы.
Доўга-доўга злая сіла
Па-над безданню насіла,
Покуль здолелі насілу
Гэты страх перамагчы.
…І далей цераз балота
Міма высахлых чаротаў,
Вокнаў чортавых да броду
Рэшткі нас пайшлі ўначы…
Дзе ты? Дзе ты, гай цяністы,
З пахам верасу і лісця?
Дзе ты, бераг? Дзе ты, выйсце?
Холад. Багна. І сычы…
3.
Край мой блізкі, край далёкі –
Шлях свабодны і шырокі –
Там, дзе бор шуміць высокі
І гукае адпачыць,
Дзе паветра смак не горкі,
Дзе даліны і пагоркі
Сцерагуць адвеку зорка
Ад святых крыніц ключы.
Я па выгінах балотных
Да цябе імкнуся, родны,
Бо з тваім жыве народам
Бог, распяты на крыжы…
– Паглядзі! Зара на ўсходзе
Скрозь імжу начную ўсходзіць.
Зноў святло… І дзень прыходзіць.
– Ноч прайшла…
Мы будзем жыць!
| 