|
Сливко Марина Александровна
Руская мова-крылы маіх
думак,
Беларуская-мелодыя майго
сэрца!
МАНАШКА
Прысвечана простай магілёўскай жанчыне,
якая засталася ў памяці людзей пад імем Манашка.
Стаптала жанчына
Паўвека ў дарозе,
Да белага вымыла
Думкамі шлях.
Ці ў лёсе прычына,
Ці ў зор дапамозе,
Што з сэрца павымела
Смецце і жах.
Як хмары
фашысцкай
Драпежнай атруты
Упалі раптоўна
На сонечны край,
З дзіцячай калыскай
Ды з чанам пагнутым
Жанчына патупала
Між гэтых зграй.
Для вязняў збірала
Па людзях. Капала,
Варыла і несла
Той харч на сабе.
Прыкладамі ў грудзі
Ды ў плечы… Ўставала!
Гады так! Праз бездань
Па тонкім ільдзе.
А з сонейкам – птушкай –
Да сцен манастырскіх
Рукамі, (ці крыламі?)
Стукнула ў шкло.
Пакорлівай служкай
За ўсіх, бескарысліва,
Нябёсы маліла
І несла святло.
Стаптала жанчына
Свой век у дарозе,
Да белага вымыла
Думкамі шлях.
У веры прычына,
Ў яе дапамозе,
Што з сэрца павымела
Крыуду і жах.
ЧОВЕН ВАНДРАВАННЯЎ
Човен па рацэ плыве
Горкіх успамінаў –
Гэта сэрцайка ў журбе
Вандраваць павінна.
Спакусілася яно
На чужую долю,
Толькі зведала віно,
Ды з атрутай-болем.
І прымушана шукаць
Сэрца ўратаванне –
Ад кахання уцякаць
Ў смутак вандраванняў.
“Ой вярніся ж да мяне, –
Дзень і ноч гукаю, –
Сэрцайка, усё міне!
Я цябе чакаю…”
БРУСНІЧНЫЯ ДАЖДЖЫ
Сціскаючы ў далонях небасхіл,
Заплакаў лес бруснічнымі дажджамі.
Не! Гэта быў не прыгавор каханню:
Яно, бы полымя кляновае, гарэла!
Ды сэрдца молатам выстуквала прызнанні
А потым і наогул так запела
Пра лёс жаночы позняга спаткання,
Што сонца да сваіх братоў-свяціл
Панесла думкі, што ўзышлі між намі…
***
Стаміўся вецер
Несці водар з мора,
Стаміўся месяц
Кіраваць прылівам,
І лісце з дрэў
Зляцела жоўтай коўдрай.
Ды толькі птушкі
Пяюць нястомна ў сэрцы,
Нібыта зноў
Семнаццаць
І наўкол вясна!
| 