IРЭАЛЬНАСЦЬ
У кім сёння сэрца надзейнае б'ецца,
каму яно свеціць, крыхі наўзамен
не просячы? .. Снег не сціхае, уецца,
і ноч прамярзае ў мане перамен ...
Усё адчуваю і чую... Не спіцца ...
Снег драпае ў шкло за акном – як гіпноз ...
І збегчы куды б мне, і дзе б мне спыніцца,
мінулае каб не дастала ўсур'ёз?..
Так смешная ўсіх апраўданняў і фальшу
цяпер недарэчнасць, – бясспрэчна, без слоў ...
Аднак жа, калі б мне раней гэту чашу
мінуць? Як была прачытана б ізноў
уся актуальная дзён непазбежнасць
разрыву, – ці поспеху, можа, як раз? ..
Дзялю я, без боязі быць незалежнай
і выставіць як бы сябе напаказ,
на «да» і «пасля» ўсе жыццёвыя скарбы,
сабе некрануты пакінуўшы пласт
магчымасцей, сонца вяршынь, горных фарбаў,
і скалаў дыханне, і вершаў алмаз ...
І, не ахвяруючы на адсячэнне
руку, я без сціпласці, без мітусні
сабе паўтараю ў віхуры кружэнні:
«Сэнс іншага шчасця змагу я знайсці!»
Як бы без нагоды, але ўсё ж з надзеяй,
яшчэ распазнанай праз мрояў улоў,
між поўначы снежнай і досвітку дзеяў
сабе задаю я пытанне ізноў.
Жыве ці каханне ў жыцця рэалізме
сучасным? Душою не крывячы ў тым,
хто мне адказаць зможа без драматызму,
без кніжных завучаных фразаў зусім?..
І як беспадстаўна, празрыста і бачна
з'яўляецца час нам урокі падаць...
Разгулу завейнага неадназначнасць
і снежных фантазій начных чахарда,
дзівацтвы гарэзлівай студзеньскай сцюжы
ў складанасцях зроку малююць узор,
і там жа, знадворку, настойліва круціць,
і быццам і побач, ідзе праз віхор
адзін толькі кадр, дзе маглі быць мы разам ...
Але, там не я ... завыванне пургі,
начны снегапад ... І ляцяць мне падказкай
жамчужнаю стружкай крышталі ў снягi ...
– Калі б я нічога тады не пазнала?..
Што лепш – у шчаслівым няведанні быць,
ці ведаць з пачатку ўсю праўду напалу?
А, можа, не варта былое будзіць?..
Так лёгка забыць, не злавацца з наскоку, –
змагу. Імавернасць парушыць гульню
мяне не страшыць. Лёс паўторыцца зноўку…
Пазнаць бы мне гэтаму толькі цану.
Як важна (і варта заўжды дарагога)
пасланы пачуць часу зорнага гук
і ўсё ўраз змяніць... За мяжою зямнога
знайсці ва ўзыходзячым ранку страфу.
Акно адчыняю ў марозную замець,
і прагна глытаю завейны паток.
Паветра ўрываецца холад, як памяць,
злятае падхоплены ветрам лісток ...
Да вершаў прыхільная сёння Эўтэрпа,
павезла мне, – у перасвістах вятроў
мне чуецца звон капытоў характэрны
і гукі званочкаў сярэбраных зноў.
А можа быць, можа ... Усё скарацечна.
На выдыху ноч... Заміраю, − удых, −
марозлівы пыл і на твар, і на плечы,
і думка згубілася ў ценях начных.
У сэрца сугуччы з вялікім пачаткам
душой маладой заставацца калі б
жыццё ўсё... Дзяўчынкаю-правінцыялкай
я нібы гляджу на сябе з-за куліс.
У іншых умовах − чым вымавіць слова
змаўчаць лепш, але тут не той падыход, −
настойліва і фантастычна, і нова
ўжо крочыць да нас па Зямлі новы год.
Чароўныя, сумныя дзеі прыроды,
і смешна ўздыхаць, гэта толькі ўспамін…
Клавіра завеі навостраны ноты,
і розум калядны ўражвае гімн!
Ноч прыадкрываецца нашаму зроку,
і сэрцу, і думкам, і слыху наноў,
і неба прыносіць шчыроты патокі
і сыпле сняжынкамі да нашых ног.
Адразу хачу ўсё і цалкам, як дзеці,
і каб не за нешта, а толькі таму,
што тут нарадзілася я на планеце ...
Бяссонную ссоўвае хтось каламуць...
І ў раніцы ценях, што ў дзень праслізнула,
трывожуся, раптам зусім, сапраўды,
уся таямнічасць растане ў мінулым,
у зімах, сумётах. І можа тады
і мною прыдуманы свет пабяднее ...
Не, след застанецца, − у вершаў радках ...
Світанак мігціць... І сярэбранай феяй
кружыць снегапад, ці – любоў у снягах ?..
Крыху стомы лёгкае, мёду і кубак
гарачага, толькі з агню, малака, –
глыток ... І ўчарашняга роздуму смутак
змінае надзея сугуччам радка.
Як сплюшчвае вейкі дрымота зняможна …
І я разумею праз сну хараство,
што нешта прыгожае здарыцца зможа,
і сёння, бо на падыходзе – Раство.
| 