ГАЛО
Калі б было, напэўна, гэта летам,
з'явілася б вясёлкавым святлом,
а не блакітнаватым фіялетам
гало, што каля Месяца лягло,
Пераламленне сцюжы ў наваколлі
ў крышталіках надлому прамянёў,
і ноч глядзіць бясстрасна, бы дакорам,
у прыгажосць заснежаных палёў,
Расчыненыя космас, свет і цела,
і разамкнута будучыня мар,
свячэннем месяцовага тунэля
паказвае сусвету Янус твар.
Святло нефрытавае ліхтара не марна
галінкі раскіданыя бяроз
у вобраз канцэнтрычны велізарны
складае бы дзівосны віртуоз.
Вібрацыя заснежанага скерца,
заінелых галінак лёгкі ўзмах...
І сузіраннем будучыні сэрца
ў гало праёме радуе зіма.
Адлічвае падзей жыццёвых рытмы
рэальнасць − час, − дакладны метраном,
і камертоны ўсіх душэўных нітак
настройваюць акорд сардэчных нот
да дасканаласці скрыпічнай Страдывары ...
Гало цямнее круг, як выйсце ў свет
узнёслы, дзе бы ў сонечных тыярах
пануюць месяцы над зорнасцю планет...
Пранізвае свячэннем тонкім неба,
выплюхваецца ўніз ад паўнаты,
у стоеных, завіслі што аскепках
пераламляецца паветраных, − ляціць –
любоў у тым высокім сэнсе чыстым ...
Даўно ўжо часу згублены адлік ...
І промень месяцовы, серабрысты,
у зоркавы вядзе нябесны стык.
Жывая радасць побач, льецца ўсюду −
тут, на Зямлі адорвае ўсіх Бог.
І снег ад усвядомленасці цуду
святла нібы выслізгвае з-пад ног.
Я ўся ля дома, тут, дзе ў паднябессе
будынкі ўзняліся ўначы з бетонных пліт
і ў вобласці матэрый бесцялесных,
і тонкай грані мне і не ўлавіць.
Але улоўна хваляванняў незаўважнасць
у рушэнні нядрэмных сіл вышынь,
і бессвядомае шчыротай легкаважнай
цячэ ў адкрытую свядомасць з далячынь ...
Акруглае акно гало начнога
прыкоўвае магічна позірк, лёс.
Там таінства напалу незямнога,
пакуль яшчэ раскрыты створ нябёс,
вяршыцца, часу зменлівасць клубіцца
ўгары і не звіваецца ў спіраль,
і таямніца можа мне адкрыцца
вось-вось ... Святы выявіцца Грааль ...
Сябе шукаю на жыцця прасторах светлых,
у далях звонкіх творчасці − ва ўсім ...
Які быў сёння дзень? На што мне гэта?
Дзе я цяпер, у часе я якiм? ..
Гало, як намараззю, неба, думкі, зоркі
зацягвае смуга аблокаў зноў,
і чысцінёй паветранай, марознай
працятыя душа мая, і кроў ...
Адлюстраваць як так дакладна і так нова
ўсё тое, што хачу цяпер сказаць,
каб месяцовасць гэту ўсю адное слова
ў гучанні б у сябе змагло ўвабраць ...
Капаючыся ў думках, нібы ў нетрах,
яго шукаю я, як золата ці лёс,
як блік святла, што палымнее ветрам
на ўскінутых далонях да нябёс ...
Магчыма, калі нам адточваць форму,
усведамленне неўзабаве і само
падцягнецца і знойдзе, безумоўна,
крыштальную звінячых высяў моц.
Пластоў пата́йных паднябесных змена
перапраўляе абумоўленасць у цень,
пачуццяў свежасці няроўная падмена, −
але як вабіць гэты водар перамен!
Здаецца, затрымоўваюся вечна,
а можа, я спяшаюся заўжды? ..
Як распагодзіцца, святло «Дарогі Млечнай»
спытаю я ў перадсвітальны час тады.
Сувымяраючы з бясконцым розум, сілы,
звяраю думку як па зорных прамянях,
і адчуваю, − ля аплеччаў зноўку крылы
маіх растуць, і я ўзлятаю, нібы ў снах...
Нягледзячы на зманлівую крохкасць,
у нас, апроч найдасканалых нашых цел,
ёсць нешта большае, чым простая сукупнасць
пачуццяў, спраў, адносін, думак ці падзей …
У тым гало якая падаплёка,
нязведаная ў свеце нам зямным?
То цёмнаму пачатку выклік, дзёрзка,
ці светлы сімвал Месяца начны…
Хай ва ўспрыманне свету недакладнасць
пранікне часам, толькі чую я, −
спявае хрумсткае паветра – ночы радасць
і зіхаціць любоўю хараства.
Магчыма, немагчымае дасяжна?
Я паспрабую зноўку зразумець
знаёмы свет законаў неабсяжных,
каб лёсу новую главу пачаць паспець.
Як з боскіх позіркаў, з вышынь яго палёту
так мы падобныя − без строяў і чыноў,
адрозненняў... Мы голыя заўсёды
прад пільным вокам з-пад павекаў і вякоў
усёвідушчым ... І скрозь сінь азону,
скрозь вечны акіян сусветных сцюж
мы − розныя святла дыяпазонам
і чысцінёю ззяння нашых душ.
| 