ПЕРАДСВIТАЛЬНАСЦЬ
Кім зноўку я пабуджана да часу,
навошта сны трывожаць і завуць?..
Затым, каб слоў суплёты разам з сонцам
упалі б у світальную страфу.
Разблытваю сюжэты сноў спачатку,
разгадваю іх патаемны сэнс, −
дзе ў дождж, у лузе дзьмухаўцоў вясёлых
блукалі коні, распускаўся бэз...
Больш відавочная за сны рэальнасць ранку, −
так звонкае паветра траўня, свет,
і скрозь далонь прасвечваецца сонца,
і жоўкнуць дзьмухаўцы ў сырой траве.
Бы ў пене дрэвы белыя вясновай...
Бяруць віхор пялёсткаў у палон
вятры і ў зеляніну траў пад вокны
мае ссыпаюць і на мой балкон.
І як папросту з сумятні эмоцый
ствараюцца гармонія і рытм ...
Хто ў сутнасці сваёй мы − палавінкі
адзінага, ці цэльныя ўнутры...
Дрыжыць паветра веснавое паднябесся
ад музыкі, што чую толькі я ...
Перасякае наўскасяк заліў у ранні
сям’я качыная, але без качанят ...
Дарогай ходжанаю я іду ўзыходу,
і трапяткой жывою жылкай у пяску,
нібы ля скроні, б'ецца ў паглыбленні,
бурліць, збягае ў сенажаці і раку
крыніца звонкая, і ранішнім цурчаннем
вяшчае сёння аб пачатку дня,
аб той любві бязмернай, што прыносіць
з глыбінь Зямлі яна патокам нам.
Аднойчы час змяніўшы абуджэння,
па-іншаму ўглядаюся ў жыццё.
І птушак, што ляцяць падоўгу з поўдня,
я сустракаю як вясны ганцоў...
На досвітку іду світанні слухаць,
каб мой агонь сардэчны не пагас,
каб адкрываць часцей душу і вокны
зіхценню сонца, раніцы ці фраз...
Імгненне затрымаўшы захаплення, -
я бачу, − у някошаных лугах
ружовыя пасуцца мірна коні
ў тумане на вячэрніх берагах.
| 